Kolejny i chyba ostatni dzień podbojów.
Dziś wstajemy dość późno, ale szybko się zbieramy i ruszamy.
Dojeżdżamy do Starego Smokovca. Zostawiamy auto na parkingu i idziemy na elektrické železnice, którą dojeżdżamy po dziewiątej na Tatranská Polianka. Tu znajduje się początek dzisiejszej wycieczki. Ta trasa jest dobrze mi znana, gdyż parę lat temu pokonywałem ją rowerem. Teraz przyszło mi pokonać ją pieszo.
Ruszamy więc zielonym szlakiem w stronę Doliny Wielickiej. Szlak w paru miejscach przecina asfaltową drogę prowadzącą do Śląskiego Domu, która w końcu przed jedenastą doprowadza nas nad Wielicki Staw. Nad stawem znajduje się wspomniany Śląski Dom (Sliezky Dom) - na wysokości 1665 m n.p.m. Nie którzy myślą, że to schronisko, lecz niestety, to duży hotel.



Schronisko nad Wielickim Stawem nie miało szczęścia. Pierwszy mały kamienny budynek postawił na wschodnim brzegu już w 1871 roku taternik i zarządca Starego Smokowaca - Eduard Blásy. Fundusze pozyskano na drodze składki przeprowadzonej wśród gości i przedsiębiorców tej miejscowości. Jednak już po trzech latach schronisko zostało zniszczone przez lawinę.
W latach 1876-78 na Wyżnej Wielickiej Polanie (Mokrej Polanie) nowe schronisko powstało za sprawą Węgierskiego Towarzystwa Turystycznego (MKE). Miało kamienne fundamenty i drewnianą konstrukcję, kuchnię, świetlicę, magazyn, noclegownię, werandę i ogrzewanie w postaci pieców. Jego fundamenty, pozostałe po pożarze, który zniszczył budynek w 1913 roku, można do dziś zobaczyć idąc Magistralą na Hrebienok. Schronisko to nazywane było Hunfalvyho chata - na cześć pochodzącego z Wielkiego Sławkowa węgierskiego geografa, Jana Hunfalvy'ego (1820-1888).
W związku ze wzrostem ruchu turystycznego Schronisko Hunfalvy'ego nie mogło pomieścić wszystkich chętnych i wrocławska sekcja MKE już w latach 1894-95 wybudowała w obecnym miejscu nowy obiekt (stąd nazwa Śląski Dom). Inwestorem był także Pavol Weszter, właściciel Tatrzańskiej Polanki. Budynek miał osiem pomieszczeń, a w latach 1907, 1942, 1958 dodano mu nowe części, tak że mogło pomieścić ponad 100 osób. Piękne, utrzymane w stylu alpejskim schronisko o stromo opadającym dachu z mansardami spłonęło w w nocy z 29 na 30 listopada 1962 roku. Przez kolejne lata turystów obsługiwał jedynie prowizoryczny bufet. Obecny budynek wzniesiono w latach 1965-68. Niestety hotel często był zamknięty, gdyż właściciel nie miał pieniędzy na jego prowadzenie. Od 2001 roku obecny właściciel (SDG) przebudował hotel na potrzeby niepełnosprawnych i rozwija zaplecze gastronomiczne. W 2008 stworzono centrum odnowy biologicznej wraz z sauną, jacuzzi i masażami.
Właściwie ze schroniskiem górskim w starym stylu ma to już niewiele wspólnego.
Jesteśmy w Dolinie Wielickiej (Velicka dolina) – jednej z najmniejszych dolin walnych w całych Tatrach, u stóp Gerlacha (2655 m) – najwyższego masywu tatrzańskiego. Robimy tu dłuższą przerwę. Po dwunastej ruszamy dalej, Idziemy zielonym szlakiem, wzdłuż brzegu Wielickiego Stawu (Velické pleso, 1663 m) w stronę skalnego progu odgradzającego wyższe piętro Doliny Wielickiej. Szlak pnie się do góry. Przechodzimy pod przewieszoną mokrą ścianą, z której nawet podczas suchego lata kapie woda. Jest to Granatnica – albo Mokra Wanta, po słowacku Vécny dážď. Ponad progiem, z którego spada największy wodospad Doliny Wielickiej (Velický vodopád), znajduje się płaski taras z bujną roślinnością nazywany Wielickim Ogrodem (Kvetníca, 1820- 1840 m) Szlak podchodzi na drugą, nieco mniejsza, łąkę – zwaną Wyżnim Ogrodem Wielickiem (Vyšná Kvetnica, 1890 m), a następnie wznosi się na górne piętro Doliny Wielickiej, ograniczone masywem Suchej Kopy (Gulʹatý kopec, 2125 m) W piarżystej kotlinie, pomiędzy Suchą Kopą a Gerlachem, leży Długi Staw (Dlhé pleso, 1945 m). Jego powierzchnię zmniejszają kamienie, które spadają Żlebem Karczmarza, tworząc ogromne stożki. Żleb Karczmarza (Krčmárov žlʼab) opada z Lawiniastej Przełączki (Lavínová lávka, 2545 m) i jest najdłuższym żlebem w Tatrach – ma około 800 m długości i średnie nachylenie ok. 45⁰. Właśnie tym żlebem Janusz Chmielowski z towarzyszami dokonał pierwszego zimowe wejścia na Gerlach.
Było to w styczniu 1905 roku. (www.tatryinietylko.pl).
Długi Staw zostaje w tyle.



Szlak staje się stosunkowo stromy, wiodąc wśród rumowisk oraz dużych bloków skalnych.
Ostatni odcinek szlaku, prowadzi wąską ścieżką nad obrywami skalnymi, ubezpieczony jest łańcuchami.



Przed piętnastą zdobywamy Polski Grzebień 2200 m n.p.m. (Pol'sky Hrebeń).



Jest to szeroka przełęcz w grani głównej Tatr Wysokich, pomiędzy dolinami Białej Wody (Bielovodská dolina), dokładniej jej odgałęzieniem Doliną Świstową (Svišťová dolina), i Wielicką (Velická dolina). To szerokie i dość głębokie przejście było znane i używane od dawna przez myśliwych. Pierwszymi znanymi turystami na Polskim Grzebieniu byli Mück, Wilhelm Roxer, Stolzenberg, Titus Szentiványi i Wadovszky 7 sierpnia 1840 r. Pierwsze przejście zimowe: Theodor Wundt, Jakob Horvay,
17 kwietnia 1884 r. W XVIII wieku używano nazwy Grzebień w odniesieniu do długiego odcinka grani, później dodano przymiotnik Polski. W połowie XIX wieku została zawężona do przełęczy.
Na przełęczy natrafimy na choinkę szlaków. Na niej znajdziemy drogowskaz z zaczynającym się w tym miejscu żółtym szlakiem, wiodącym na Małą Wysoką.
Małą Wysoką mieliśmy w planie, lecz z powodu później już godziny rezygnujemy. Przed nami jeszcze sporo drogi.
Parę zdjęć na tle wielkiego masywu Gerlacha i otaczających nas dolinek.



Zdjęcia zrobione więc ruszamy dalej w drogę. Przed szesnastą schodzimy zielonym szlakiem z Polskiego Grzebienia na stronę Doliny Litworowej.



Nie docieramy jednak do jej dna, tylko do roztaju szlaków - Zamrznutý kotol pod Poľským hrebeňom 2089 m. gdzie nasz dotychczasowy, zielony szlak, kończy się.
W lewo, w dół, odchodzi droga do doliny Białej Wody - niebieski szlak. W prawo, również niebieski, wiedzie na Rohatkę i to tam się kierujemy. Trasa prowadzi wśród głazów i piargów.



Trawersujemy zbocza Malej Wysokiej. Jest coraz stromiej, kamienie usuwają się spod nóg. W końcu dochodzimy do bardzo stromego żlebu, który zabezpieczony jest łańcuchami i klamrami.



Jeszcze chwila spinaczki i … Prawie o siedemnastej zdobywamy Rohatke (Prielom 2288m).



Jest to przełęcz w głównej grani Tatr pomiędzy Małą Wysoką (Východná Vysoká) i Dziką Turnią (Divá veža), dokładniej Turnią nad Rohatką.
Ta wąska i głęboka przełęcz była używana już w XIX wieku. Istniejący, znakowany szlak turystyczny został wytyczony w 1912. Rohatka jest najwygodniejszym przejściem łączącym Dolinę Staroleśną z Doliną Białej Wody. Witold Henryk Paryski nazwał ją jednym z najważniejszych przejść przez główną grań Tatr. Węgierska nazwa przełęczy oznacza karb, wrąb – podobnie jak nazwy słowacka i niemiecka. Polska forma miała powstać na wzór węgierskiej wskutek nieporozumienia. Według Józefa Nyki wywodzenie nazwy z formy węgierskiej jest błędne. Na przełomie XIX i XX wieku łączono też nazwę przełęczy ze słowem rogatka, co miało sugerować położenie na granicy.
Na przełęczy nie ma żywej duszy. Nikt nie wchodzi, nikt nie schodzi. Jesteśmy sami. Można się rozkoszować ciszą i widokami, podziwiając z jednej strony dolinę Litworową z dużym Zmarzłym Stawem i wspaniałymi ścianami skalnymi ograniczającymi Dolinę Białej Wody.



Z drugiej – Staroleśną, jej rozlicznymi zbójnickimi stawami, oraz wspaniały szereg szczytów: Jaworowy, Lodowy, Łomnica, Pośrednia Grań.



Chciałem tu już zostać i posiedzieć godzinę lub dwie, a nawet trzy, ale trzeba było schodzić, gdyż słońce coraz mniej oświetlało okoliczne szczyty. Droga w dół początkowo jest dość stroma, a na wijącej się zakosami ścieżce leży sporo ruchomych kamieni i wystających prętów. Wkrótce jednak szlak robi się wygodny i przyjemny, mniej skośny. Idziemy dnem Dolinki pod Rohatką, pośród ogromnych głazów. Po drodze spotykamy kamziki.



Po dziewiętnastej docieramy do Zbójnickiej Chaty. Chwile zostajemy, podziwiając czerwono kolorowe niebo nad doliną.



Trzeba iść. Schodzimy już prawie po ciemku Dolinią Staroleśną (Veľká Studená dolina). Tępo mamy dość szybkie, nie wiem czy z powodu późnej pory, czy dlatego, że nie chcemy napotkać jakiegoś zwierzątka.
W oddali wspaniały nocny widok na miasto Poprad. Można by patrzyć przez całą noc.



W końcu nasz niebieski szlak się kończy i krzyżuje się z czerwonym z Magistralą Tatrzańską . Zostało dojść tylko na Hrenienok. Po dwudziestej trzeciej docieramy na parking w Starym Smokowcu.
W następnym dniu myśleliśmy o wyprawie nad Krywań, ale ja już byłem naprawdę wykończony. Cały tydzień, dzień w dzień przepiękne wędrówki, magia Tatr.
Może faktycznie można było spróbować wybrać się na Krywań?
Ale trudno, czasu już nie cofnę. Po dziesiątej zbieramy się i jedziemy na Szczyrbskie Jezioro (Štrbské Pleso).



Jest to miejscowość u podnóża Tatr Wysokich. Położone na południowym brzegu jeziora o tej samej nazwie. Jezioro otoczone jest lasem świerkowym, zniszczonym jednak bardzo przez huraganowy wiatr w 2004. Znajduje się tu ośrodek turystyczny i sportów zimowych. Osada jest położona na wysokości 1315-1385 m n.p.m. W miejscowości znajdują się dwie skocznie narciarskie: duża skocznia narciarska – nieczynna K120 oraz normalna K90, na których w 1970 roku rozgrywano Mistrzostwa Świata w Skokach Narciarskich.

Niestety, jak wszystko co dobre, tak i nasze podróże kiedyś muszą się skończyć. Na następny dzień wracamy do domu, robiąc po drodze moje standardowe słowackie zakupy.
Przebyłem ponad sto dziesięć kilometrów szlaków górskich w Tatrach Wysokich. Udało mi się zrobić coś niesamowitego, mam nadzieje, że kolejny urlop będzie również udany, może w innych górach… Ale do Tatr zawsze będę wracał.
Do zobaczenia gdzieś na szlaku…

Początek naszej wyprawy zaczynamy w Starym Smokowcu, gdzie zostawiamy auto i kierujemy się na dobrze znamy nam Hrebienok. Droga zajęła nam pół godziny, jest trochę po szóstej, pora więc na śniadanko z gorącą herbatką. Chwilę później ruszamy w dalsza drogę. Kierujemy się oznakowaną na czerwoną Magistralą Tatrzańską. Przed ósma docieramy do schroniska Zamkovského chata, gdzie -nie spiesząc się- robimy kolejna przerwę .Gdy ruszamy dalej wchodzimy w Dolinę Zimnej Wody na zielony szlak. Początkowo idziemy lasem, a następnie pośród kosodrzewiny. Droga jest łatwa. Po jakimś czasie ukazuje się nam skalny wysoki próg na 300 metrów, nawet już widać schronisko i to, co nas czeka.



Coraz mniej trawy, coraz więcej kamieni., robi się bardziej stromo. Szlak skręca w lewo i wchodzi w ścianę progu. Dochodzimy do niedużej siklawy. Ścieżka pnie się mozolnie, zakosami po płytach i usypiskach skalnych.
Widoczne ze drogi schronisko wydaje się być już niedaleko, widzimy je pozornie tuż przed nami,
jednak skręcamy w następny zakos, i idziemy, idziemy, idziemy, a po dziesięciu minutach widzimy, że jest ono tak samo daleko, jak przedtem.



Kiedy wychodzimy z ostatniego zakosu trudno uwierzyć, że to już. Po dziewiątej docieramy do schroniska Téry'ego.
Téryho Chata (2015 m).



Położone na wysokości 2015 m n.p.m. w Dolinie Zimnej Wody, wśród Pięciu Stawów Spiskich. Schronisko popularnie zwane „Terinka” jest najwyżej położonym tatrzańskim schroniskiem czynnym przez cały rok. Dolina otoczona jest przez Łomnicę, Lodowy i Pośrednią Grań. Ödön Téry (1856-1917) był założycielem i działaczem Węgierskiego Towarzystwa Turystycznego, które wzniosło schronisko w latach 1898-99. Budowa wymagała wielkiego nakładu sił i środków - kamienny materiał budowlany (ponad 50 tys. ton) wnoszono na plecach, braki finansowe na szczęście wyrównał swą darowizną projektant Gedeon Majunke. W późniejszych latach schronisko kilkakrotnie rozbudowywano i modernizowano. W telefon i centralne ogrzewanie zostało wyposażone już w 1936 roku, obecnie zaś dysponuje najwyżej na Słowacji położoną elektrownią wodną.
Pomysł nadania schronisku imienia pierwszego zdobywcy szczytów Pośredniej Grani i Durnego został wysunięty i jednogłośnie przyjęty podczas ceremonii otwarcia w dniu 21 września 1899. To schronisko, tak jak i Chata Zbójnicka i Chata pod Rysami, zaopatrywane jest przez nosiczów, wnoszących wszelkie potrzebne rzeczy na plecach.
Od schroniska szlak zielony i żółty wiedzie pomiędzy stawami.



Na lewo od ścieżki leży Niżni Staw Spiski, na prawo najpierw Pośredni, potem Wielki.



 Ścieżka pnie się w górę zakosami pośród kamieni na ramię Kopy Lodowej (Malý Ľadový štít). Po jej przekroczeniu (widać stąd malutki Wyżni Staw Spiski - położony za Wielkim Stawem) schodzimy w dziką i pustą Dolinkę Lodową (Dolinka pod Sedielkom). Na jej dnie znajduje się rozejście szlaków. Zielony odchodzi w prawo na Lodową Przełęcz, a w lewo prowadzi żółty na Czerwoną Ławkę.



I właśnie ten szlak wybieramy.



Przez chwilę podchodzimy zakosami po piargu, po czym zaczyna się podejście niemal pionową ścianą skalną, bardzo eksponowaną i ubezpieczoną długimi łańcuchami i klamrami. Zaczyna mi się to podobać, Wioli chyba mniej, było widać po niej lekkie przerażenie. Po ponad półgodzinnym wspinaniu się po łańcuchach docieramy na przełęcz. Wiola nie potrzebnie się bala, bo doskonale dała radę. Strach ma wielkie oczy.
Moim skromnym zdaniem… na zdjęciach wyglądało to bardziej dramatycznie niż w rzeczywistości.



Nawet czasem użycie łańcuchów nie było potrzebne, ale nie powiem na początku też miałem lekkie obawy. A podobno to najtrudniejszy szlak na Słowacji.



Przed pierwszą osiągamy przełęcz. Jest udało się! Jesteśmy na Czerwonej Ławce. Ale chwila, moment! Gdzie ta Czerwona Ławka?
Nie ma gdzie usiąść.
Czerwona Ławka czyli Priečne sedlo. Przełęcz utworzona jest przez dwa głębokie wcięcia (2352 m n.p.m.) pomiędzy Małym Lodowym Szczytem a Spągą groźnie zwieszającą się nad przełęczą.



Wschodnie zbocza spod przełęczy opadają do Dolinki Lodowej (górne odgałęzienie Doliny Małej Zimnej Wody), zbocza zachodnie do Strzeleckiej Kotliny w górnym piętrze Doliny Staroleśnej. Szlak przez Czerwoną Ławkę zbudowano w latach w latach 1935–37. Przełęcz nazwana została w 1956 roku przez Jana Alfreda Szczepańskiego „słowackim Zawratem”. Przez wiele lat szlak ten był jednokierunkowy, w 2013 roku zamontowano dodatkowe łańcuchy i klamry umożliwiające bezpieczne przejście w obu kierunkach. Polska nazwa związana jest z kolorem skał poniżej przełęczy, nazwa słowacka to „poprzeczna przełęcz”. Z przejścia prowadzi nieoznakowana droga na Mały Lodowy Szczyt, na który postanawiam się wdrapać.



Kiedyś były plany by zrobić tu Via ferrate, ale niestety to tylko plany. Prawie osiągam Mały Lodowy. Dlaczego prawie? Jest tu dużo luźnych kamieni, które mógłbym przypadkiem zrzucić na przełęcz. Postanawiam wracać do Wioli, która czeka na przełęczy. Innym razem też będzie okazja.
Po przeżyciach na przełęczy zejście w dół, do Doliny Staroleśnej, nie sprawia nam dużych trudności. Schodzimy po stromej, kamienistej ścieżce, po półkach i piarżyskach. Dookoła dzikie, kamieniste krajobrazy i usypiska głazów, pokrytych porostami.
Szlak mija Siwe Stawy (Sivé plesá, 2013m). a następnie przewija się po usypiskach na zboczu Jaworowego Szczytu. Traci na stromości, ale nadal prowadzi po głazach.



Po jakimś czasie osiągamy Starolesnianske Pleso (Wyżni Staw Staroleśny).



Ścieżka coraz łatwiejsza mija Sesterské Pleso (Niżni Staw Staroleśny)



i przed szesnastą docieramy do schroniska Zbojnícka Chata (1960m).



Zanim Chata otrzymała obecną nazwę, określana była "Trupiarnią", ze względu na drastycznie ascetyczne warunki w niej panujące. Było to w czasach po pierwszej wojnie światowej, kiedy udostępniono turystom wybudowany w roku 1907 budynek straży myśliwskiej. Obecna nazwa powstała na przełomie 1932 i 1933 roku, kiedy pierwszy raz schronisko czynne było zimą, a motywacją był fakt, iż zewnętrzne warunki pogodowe nazbyt wyraźnie odczuwalne były wewnątrz. Warunki zakwaterowania polepszały się stopniowo, w drodze ulepszeń w latach między i powojennych w latach 1983-86 przebudowano Chatę i w nadanej jej wówczas postaci działała aż do pożaru, który strawił schronisko w nocy z 14 na 15 czerwca 1998. Pod konie 1999 roku Schronisko zostało pięknie odbudowane. Wnętrze wykończone jest jasnym drewnem, w przestronnej sali jadalnej znajduje się kamienny kominek, a na ścianach wiszą artystyczne zdjęcia kozic autorstwa Juraja Kniazka oraz ozdoby ze splątanych korzeni kosodrzewiny. Tak jak wcześniej wspominałem Zbójnicka Chata jest zaopatrywana tylko przez nosiczów .
Postanawiamy uczcić nasz dzisiejszy trud przepyszna zupką zwaną Cesnaková polievką. Robimy długi odpoczynek, a pogoda dosłownie nas rozpieszcza. W oddali słychać odgłos śmigła, coś się musiało stać i to dość blisko,



jak się potem okazało dwóch taterników poprosiło o pomoc.
Po siedemnastej pora schodzić.
Schodzimy Doliną Staroleśną. Szlak ułożony z kamieni mija najpierw Długi Staw, potem malutki Warzęchowy Staw (Vareškové Pleso, 1832m). W tym miejscu ścieżka wiedzie skalną półką, ubezpieczoną łańcuchem, choć raczej pro forma, gdyż ekspozycja jest tam symboliczna. Za zakrętem będziemy schodzić dość stromo po dobrze utrzymanych kamiennych stopniach, aż do potoku, który przekraczamy po mostku, po czym następuje ostatni krótki, nieco eksponowany fragment ścieżki z zabezpieczeniami. Schodzimy wygodną ścieżką wśród kosodrzewiny. Na dnie doliny, pomiędzy zielenią leżą imponujące głazy, czasem wielkością dorównujące małemu domowi Następny mostek na potoku wyznacza nam dokładną połowę odcinka Zbójnicka Chata-Hrebienok. Kosówka coraz wyższa, pojawiają się limby i jarzębiny, wkrótce wchodzimy w las.
Lekko pochylonym w dół szlakiem dochodzimy do Staroleśnej Polany. Nasz niebieski szlak krzyżuje się z czerwonym - Magistralą Tatrzańską. W lewo prowadzi ona do Chaty Zamkowskiego, w my skręcamy w prawo na Hrebenok.



A potem już kierunek parking.



Dzień 7

Dziś dość leniwie zbieramy się do wyjścia. Zmęczenie? Czy chęć leniuchowania?
Czwarty dzień górskich wojaży dawał się we znaki…
W końcu udaje man się zebrać i wyruszyć w kierunku Štrbské Pleso. Jest po szóstej. Już mieliśmy iść na szlak, a tu szlag jasny... Nie zabrałem aparatu. Wracamy więc po sprzęt.
Od stacji elektriczki, Štrbské Pleso kierujemy się czerwonym szlakiem asfaltową drogą na Popradské pleso szlak prowadzi niecałą godzinę, kiedyś wjeżdżałem tu na rowerze. Stare dobre czasy…
Docieramy na popradzki staw (Popradské Pleso). Pierwsze schronisko nad Popradzkim Stawem zostało wybudowane w 1879 r. przez Węgierskie Towarzystwo Karpackie pod nazwą Majláthova chata, 1500 m n.p.m. upamiętniało ona pomysłodawcę budowy, działacza turystycznego Bélę Majlátha.



Budynek kilkakrotnie niszczony był przez pożary, a następnie odbudowywany. W 1897 tereny nabył Christiana Hohenlohe, który w 1899 r. wybudował drewniany budynek. Od 1951 r. nosił on imię kpt. Štefana Morávki. Schronisko ostatecznie rozebrano po pożarze z 25 października 1964 r.
Obok fundamentów starego schroniska na początku lat 60-tych powstał hotel górski, stojący do dziś – Hotel przy Popradzkim Stawie 1494m. n.p.m. ( Popradské pleso byłe Schronisko kpt. Morávki)
W 2006 roku rozpoczęto starania, mające na celu odbudowę, a w zasadzie ponowną budowę Schroniska Majlátha. Inicjatorem prac był taternik Pavol Lazar. Podczas opracowywania planu budynku wzorowano się na ukończonym w 1899 roku schronisku Christiana Hohenlohe.
Wchodzimy do schronisk tylko po „piecząkę”. Parę chwil na odpoczynek i ruszamy w dalszą drogę. Cofamy się by dość do rozstaju szlaków.



Czeka nas odcinek wiodący Doliną Mięguszowiecką przez las, a następnie szlakiem przez kosodrzewiny oznaczonym kolorem niebieskim.
Po około czterdziestu minutach dochodzimy do skrzyżowania szlaków nad Żabim Potokiem 1580 m.n.p.m. (Rázcestie nad Žabím potokom).
Teraz obieramy szlak na czerwony. Przed nami dwie godziny wędrówki do schroniska. Ścieżka robi się węższa, bardziej kamienista i mocniej pnie się w górę. Przechodzimy długimi trawersami, po drodze mijamy sporo drewnianych kładek. Dalej szlak biegnie pośród rumowisk skalnych w pobliżu Żabich Stawów Mięguszowieckich.



Za stawami czeka nas kolejne monotonne podejście po kamiennym chodniku, wokoło rumowiska skalne. Po pokonaniu kilku zakosów przez piarżyska docieramy do skalnej ściany.
Przed nami najtrudniejszy etap na naszej trasie. Natrafimy tutaj na łańcuchy oraz klamry.



Po długim czasie kończą się wszelkie trudności techniczne i sztuczne zabezpieczenia. Szlak prowadzi teraz w górę schodami z kamiennych bloków.



Po ponad dwóch godzinach ukazuje się nam Schronisko pod Rysami - najwyżej położone schronisko w Tatrach.



Chata pod Rysami inaczej nazywana Chatą pod Wagą (Chata pod Váhou) leży na wysokości 2250 m n.p.m. w Dolinie Mięguszowieckiej tuż obok wejścia na Rysy. Jest to najwyżej położone schronisko w Tatrach. Zostało wybudowane w 1933 roku. W czasie II wojny światowej służyło za schronienie dla polskich taterników i kurierów. Na parterze schroniska znajduje się bufet oraz jadalnia. Schronisko niedawno przeszło gruntowny remont. Do schroniska dotrzeć można tylko pieszo, nie ma możliwości dojazdu żadną kolejką. Z tego powodu żywność i wszelkie produkty są dostarczane do schroniska przez nosičów. Każdy turysta może zostać takim tragarzem. W zamian za wniesienie 10 kilogramowego ładunku ze Schroniska nad Popradzkim Stawem, Chata oferuje certyfikat oraz symboliczną herbatę z sokiem malinowym. Chwilę po trzynastej ruszamy na atak szczytowy. Z Chaty na Rysy jest już naprawdę blisko, od celu dzieli nas czterdzieści pięć minut.
Idziemy w stronę przełęczy Waga. Znajduje się ona pomiędzy Ciężkim Szczytem, Wysoką a Rysami.



Podejście jest łatwiejsze niż do Chaty. Pod koniec szlak jest trochę wymagający, ale bez drastycznej ekspozycji, jest po prostu coraz stromiej. Ludzi też trochę jest.



Chwilę przed czternastą dochodzimy razem z Wiolą… osiągamy szczyt Rysów 2499 m.n.p.m.



Jest, udało się! Kolejny dwutysięcznik do kolekcji i najwyższy szczyt do tej pory.
Na szczycie trochę ludzi, ale udaje się zrobić zdjęcie z uwieńczonym słupkiem granicznym państwa i to bez turystów. Cierpliwość się opłaca. Są chmurki, ale widać ogromne błękitne płaszczyzny Czarnego Stawu i Morskiego Oka.



Chwila relaksu… wiec może coś przytoczę o tym szczycie. Rysy - szczyt położony w grani głównej Tatr. Posiada trzy wierzchołki - najwyższy (2503 m n.p.m.) położony jest w całości po stronie słowackiej, niższy (2499 m n.p.m.) stanowi najwyższy punkt Polski. Rysy stanowią punkt zwornikowy, w którym od głównego grzbietu odchodzi grań boczna z Niżnimi Rysami i Żabimi Szczytami. Górują ponad trzema dolinami - Rybiego Potoku, Białej Wody i Mięguszowiecką. Od sąsiedzkich szczytów Rysy oddzielone są następującymi przełęczami: Przełęczą pod Rysami od Niżnich Rysów, Żabią Przełęczą od Żabiego Konia i szeroką przełęczą Waga od Ciężkiego Szczytu w masywie Wysokiej.Wbrew powszechnej opinii, nazwa szczytu nie pochodzi od opadającego z niego ukośnego żlebu (tzw. rysy), lecz od pożłobionych zboczy całego kompleksu Niżnich Rysów, Żabiego Szczytu Wyżniego i Żabiego Mnicha. W przeszłości Rysami określano całą grań wznoszącą się ponad kotłem Czarnego Stawu. Wraz z rozwojem taternictwa i wprowadzaniem bardziej szczegółowego nazewnictwa, miano Rysów przypadło najwyższemu punktowi w tej grani. Początkowo nazwę tę stosowali jednak tylko Polacy. Niemieckojęzyczni turyści używali określenia Morskooki Szczyt (Meeraugspitze), zaś Słowacy nazywali masyw Wagą.Jako pierwszy na Rysy wszedł 30 lipca 1840 r. Eduard Blásy z przewodnikiem Jánem Rumanem Driečnym starszym. Pierwsze zimowe wejście należy do Theodora Wundta z przewodnikiem Jakobem Horvayem (10 kwietnia 1884 r.).
Postanawiamy zdobyć jeszcze drugi najwyższy wierzchołek Rysów, który jest położony po stronie Słowackiej. Po paru minutach jesteśmy. Kolejny rekord Rysy 2503 m.n.p.m.



Tu już pusto nie ma ludzi tak jak na polskiej stronie.



Jeszcze chwile siedzimy i powoli wracamy do schroniska.



Po drodze odwiedzamy słynną toaletę, z której można podziwiać piękne widoki na dolinę.



Osobiście nie polecam patrzeć w dół. No to teraz tylko czekać na autobus. Ale czy ten rozkład jest aktualny?



Chyba nie. Jest parę minut po szesnastej, a autobus dalej nie przyjeżdża.Więc postanawiamy nie czekać dłużej tylko schodzić. Idziemy, idziemy na szlaku prawie nikogo. Mijamy łańcuchy, jeziorko, drewniane mostki.



Dochodzimy do drogi asfaltowej, a tam już prosta droga do auta.



Dzień 5

Pobudka nastąpiła dość wcześnie. Kierunek: Starý Smokovec.
Dziś wyrównam w końcu porachunki z jedna małą góreczką.
Zaczynamy! Kierujemy się w górę, przechodzimy obok dolnej stacji kolejki torowej na Hrebienok i wchodzimy na niebieski szlak. Po około pięćdziesięciu minutach docieramy do rozejścia Pod Slavkovským štítom.



Kierujemy się w prawo dalej niebieskim szlakiem. Przed nami ponad czterogodzinna wspinaczka na szczyt. Wędrujemy, kierując się w górę. Po pewnym czasie wychodzimy z lasu. Mijamy Platformę widokowa na krawędzi Sławkowskiego Grzebienia - Maksymilianka 1530 m n.p.m. (Slavkovska Vyhliadka) Idziemy teraz po większych blokach skalnych pośród kosodrzewiny. Wędrujemy wzdłuż grani Sławkowskiego Grzbietu. Szlak staję się dosyć męczący. Momentami wędrujemy blisko urwistej krawędzi.



Po jakimś czasie wędrówki szlak wprowadza nas między większe bloki skalne i wiedzie na Królewski Nos.
Docieramy na Kráľovský 2273 m.



Chwila na zdjęcia i ruszamy w dalszą drogę. Od Sławkowskiego szczytu dzieli nas już może z czterdzieści minut.



Paręnaście minut po dziesiątej osiągamy Slavkovský štít 2452 m n.p.m.
Mój najwyższy do tej pory dwutysięcznik, zdobyty. Hurraaaa udało się!



Wiola miała podwójną radość. Nie dość, że też był to jej najwyższy szczyt, to jeszcze pierwszy, który zdobyła na Słowacji.
A teraz coś ciekawego o tej górze.
Według legend Wierzchołek wielkiego i rozłożystego Sławkowskiego Szczytu był uważany niegdyś za najwyższy punkt w Tatrach. 6 sierpnia 1662 r. nastąpił gigantyczny obryw skalny, wskutek którego szczyt ten stracił ok. 300 m wysokości. (miałby wówczas 2752 m n.p.m.) Źródeł katastrofy dopatrywano się w długotrwałym oberwaniu chmury, trzęsieniu ziemi, meteorycie, a nawet w działalności groźnego smoka. Nazwa szczytu pochodzi od spiskiej wsi Wielki Sławków. Szlak turystyczny na szczyt wybudował w latach 1901–1908, w znacznej części własnym kosztem, Maximilian Weisz.
Panorama widokowa ze Sławkowskiego Szczytu jest… Hmm, chwilowo niedostępna.



Góra jednak ma chyba do mnie jakieś ale… Podobno dobrze prezentuje się stąd Dolina Staroleśna i jej otoczenie. Ale będzie okazja by tu kiedyś wrócić.
Na Sławkowskim przyszedł czas na ponad półtora godzinne leżakowanie na kamieniach. Ludzi spotykaliśmy bardzo mało. Co jakiś czas coś się odsłaniało zza chmurek i wrażenie było niesamowite.



Nadeszła pora na powrót choć można by było zostać tu jeszcze dłużej.
Po drodze robimy dużo ciekawych zdjęć.
(Szczególne podziękowania dla Pana, który miał cierpliwość do zrobienia tego zdjęcia).



Jesteśmy chwilę przed Maksymilianką, gdy z daleka widać helikopter ratowniczy.



Jak się potem okazało starszy pan koło siedemdziesiątki stracił przytomność i niestety nie udało się go uratować.
My bezpiecznie wracamy i schodzimy na Hrebienok 1285 m n.p.m. na górną stacje kolejki.



Na parkingu w Starým Smokovecu meldujemy się parę minut po osiemnastej.
Na koniec jeszcze jedna ciekawostka: różnica miedzy Starym Smokowiecem 990 m n.p.m. a Sławkowskim Szczytem 2452 m n.p.m. wynosi 1462 m.
Ciekawe co wymyślimy na jutro…

Dzień 3

Plany na ten rok urlopowy były dość ambitne: Rumuńskie góry i Przełęcz Stelvio rowerem, ale cóż, tak czasami w życiu bywa...
I nastał ten oczekiwany dzień urlopu.
Już myślałem, że w tym roku urlop spędzę w domu, bo wszystko po kolei się waliło. Na szczęście udało się, jadę.
W sumie jedziemy razem.
A z kim?
Z Wiolą.
Nasz wspólny plan był prosty, ale jednocześnie dość ambitny… Czy damy rade? Chyba nie do końca myśleliśmy o tym, czy damy mu radę.Ważne było to, że jedziemy w Tatry…
Wyjazd po pierwszej w nocy i kierunek Słowacja.
Droga na Słowacje była dość kiepska. Okropny deszcz utrudniał jazdę autem, a prognozy nie były zbyt optymistyczne. Pochmurno, deszcz i nie wiadomo co jeszcze. W planach na dziś miał być Slavkovský štít (broni się skubany – mam z nim małe porachunki).
I co tu robić… Slovenský raj był najlepszym rozwiązaniem. Wiola nie miała tu przyjemności być, a ja z miłą chęcią przejdę się jeszcze raz i pokaże Wioli ten Raj, Słowacki Raj.
Około siódmej docieramy do miejscowości Podlesok u wrót Słowackiego Raju, gdzie zaczyna się szlak Suchá Belá. Na początku siedzimy w aucie i myślimy co robić. Deszczyk nie odpuszcza. W końcu po długiej chwili postanowione. Przebieramy się i idziemy na szlak w tym lekkim deszczyku, który miał swój urok. Po wejściu do rezerwatu idziemy po drewnianych kładkach, które sprawiają duża frajdę.



Po około trzydziestu minutach docieramy pod pierwsze wodospady nazwane Misowymi Wodospadami (słow. Misové vodopády), które dla pierwszych wędrowców okazały się ograniczeniem nie do pokonania.



Czy dla Wioli będzie to przeszkodą? Drabinka jest podobna do tej co jest na orlej perci. Ten sam materiał wykonania, tez się lekko telepie. Dla ciekawostki Misowe Wodospady spadają w dół kilkoma kaskadami z wysokości 29,5 metrów do kolejnych kotłów eworsyjnych zwanych potocznie misami. No niestety, od tego miejsca musimy zaprzyjaźnić się z wysokimi stalowymi drabinami i łańcuchami. No to w drogę.



Wspinamy się przytrzymując się pomocami, dalej mamy bardziej pionowe drabinki i chwytamy się bezpośrednio jej szczebelków. Za drabinkami mamy pierwsze metalowe półeczki przytwierdzone do skały zwane po słowacku stúpačky.



Przechodzimy po nich między skałami i dostajemy się na kolejną drabinkę, a następnie na metalową platformę i kolejną drabinkę. Byłem lekko zestresowany, ale nie potrzebnie Wiola doskonale daje sobie radę.
Podążając dalej w górę kanionu wchodzimy niebawem na zwężenie tzw. Kaskad, czyli mniejszych wodospadzików.



Wciąż do góry, poprzez nadal wartki potok, choć już mniej zasobny w wodę. Powyżej źródełka wchodzimy na dróżkę z żółtym szlakiem. Wychodzimy na polankę Suchá Belá (959 m.n.p.m.). Chwila przerwy i szansa by przebrać się w suche ciuchy. Schodzimy niebieskim szlakiem w stronę parkingu.
Doskonały dzień na rozgrzanie się przed Taterkami, mimo że pogoda nie dopisała. W końcu musiałem rozruszać stare kości…
Po powrocie na parking wyruszamy poszukać noclegu na dwa dni, bo nasza rezerwacja jest dopiero od środy. Kierunek: dobrze mi znana Nová Lesná.
Postanowiliśmy podjechać, może akurat się uda. Okazuje się, że nasza pani gospodyni ma wolny pokój. Nie zastanawiając się wprowadzamy się do naszego pokoju…


Dzień 2